کد مطلب:270725 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:150
دعوت سروش آسمانی به مهدی
«ألا وفی غد»; (اِنَّ مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ) [1] ؛ (وَلاَتَیْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللّهِ) [2] .
«به خود آیید و در فردا، در صبح وعده گاه، به رحمت خدا امیدوار باشید».
فردا روزنه ای از آسمان باز می شود و در پهنه آسمان نوری می درخشد.
صبح می آید و ندایی از آسمان، در پاسخ ناله های انسانِ به بن بست نشسته در حلقوم جنگ درنده خو، بر می خیزد و جهان را متوجه خود می كند [3] .
این صدا اعلام می دارد كه كلید رهایی انسانِ در بند، مهدی (علیه السلام) است.
راستی آن روز چه روزی است؟ در آن روز چه پیش آمد و حادثه ای رخ می دهد؟ انسان ها با شنیدن پیام آسمانی چه واكنشی از خود بروز می دهند؟ و ستمگرانی كه راه آدمی را تا آن روز سد كرده و شعله جنگ را در مركز زمین ـ خاورمیانه ـ [4] بر افروخته بودند، آینده خود را چگونه می بینند؟
فردا چنان آبستن حوادث مهیب است كه زمین و آسمان به هم دوخته می شود. فردای موعود،روزی است كه تصورش برای ما ناممكن است و قابل شناخت نیست.
«و سیأتی غد بما لا تعرفون»
«فردا می آید به همراه چیزی كه برای شما مجهول است».
چنان كه قیامت معروف و آشنا نیست.
(وَ ما أدْراكَ مَا الْحاقَّةُ) [5] .
«وچه دانی كه آن رخ دهنده چیست؟»
منجی بشر كه منادی آسمان او را به زمینیان معرفی می كند، كسی است كه از تبار این جنگِ فراگیر نیست. این جنگ ها در غیبت او شكل گرفته و از گم شدن انسان و جدایی او از هادی خویش برخاسته است.
او از نسل ابراهیمِ خلیل (علیه السلام) و از دیار طائف، مدینه، نجف و نینوا است. وی از نسل محمّد (صلی الله علیه وآله وسلم) و علی (علیه السلام) و نُهمین فرزند حسین (علیه السلام) است.
او با انسان های جنگ افروز، سنخیت و نسبتی ندارد و اهل تسامح و تساهل نیست، تا به سازش و زد و بند با آنها روی بیاورد. او از ددمنشان و جنگ افروزان، از آنان كه اسلام را به انحراف كشاندند و بین قرآن و اهل قرآن، فاصله انداختند و اسلام را غریب و قرآن را مهجور كردند، بر اساس عدل ـ نه بر اساس تعصّب و هوی ـ انتقام خواهد كشید، و كارگزاران را به سبب اعمال ناپسندشان بازخواست خواهد كرد.
«یأخذ الوالی من غیرها عمّالها علی مساویء اعمالها»
«حاكمی است كه از غیر خاندان حكومتها است، او عمّال و رؤسای حكومتها را بر اعمال زشت آنها مؤاخذه می كند».
«به خود آیید و در فردا، در صبح وعده گاه، به رحمت خدا امیدوار باشید».
فردا روزنه ای از آسمان باز می شود و در پهنه آسمان نوری می درخشد.
صبح می آید و ندایی از آسمان، در پاسخ ناله های انسانِ به بن بست نشسته در حلقوم جنگ درنده خو، بر می خیزد و جهان را متوجه خود می كند [3] .
این صدا اعلام می دارد كه كلید رهایی انسانِ در بند، مهدی (علیه السلام) است.
راستی آن روز چه روزی است؟ در آن روز چه پیش آمد و حادثه ای رخ می دهد؟ انسان ها با شنیدن پیام آسمانی چه واكنشی از خود بروز می دهند؟ و ستمگرانی كه راه آدمی را تا آن روز سد كرده و شعله جنگ را در مركز زمین ـ خاورمیانه ـ [4] بر افروخته بودند، آینده خود را چگونه می بینند؟
فردا چنان آبستن حوادث مهیب است كه زمین و آسمان به هم دوخته می شود. فردای موعود،روزی است كه تصورش برای ما ناممكن است و قابل شناخت نیست.
«و سیأتی غد بما لا تعرفون»
«فردا می آید به همراه چیزی كه برای شما مجهول است».
چنان كه قیامت معروف و آشنا نیست.
(وَ ما أدْراكَ مَا الْحاقَّةُ) [5] .
«وچه دانی كه آن رخ دهنده چیست؟»
منجی بشر كه منادی آسمان او را به زمینیان معرفی می كند، كسی است كه از تبار این جنگِ فراگیر نیست. این جنگ ها در غیبت او شكل گرفته و از گم شدن انسان و جدایی او از هادی خویش برخاسته است.
او از نسل ابراهیمِ خلیل (علیه السلام) و از دیار طائف، مدینه، نجف و نینوا است. وی از نسل محمّد (صلی الله علیه وآله وسلم) و علی (علیه السلام) و نُهمین فرزند حسین (علیه السلام) است.
او با انسان های جنگ افروز، سنخیت و نسبتی ندارد و اهل تسامح و تساهل نیست، تا به سازش و زد و بند با آنها روی بیاورد. او از ددمنشان و جنگ افروزان، از آنان كه اسلام را به انحراف كشاندند و بین قرآن و اهل قرآن، فاصله انداختند و اسلام را غریب و قرآن را مهجور كردند، بر اساس عدل ـ نه بر اساس تعصّب و هوی ـ انتقام خواهد كشید، و كارگزاران را به سبب اعمال ناپسندشان بازخواست خواهد كرد.
«یأخذ الوالی من غیرها عمّالها علی مساویء اعمالها»
«حاكمی است كه از غیر خاندان حكومتها است، او عمّال و رؤسای حكومتها را بر اعمال زشت آنها مؤاخذه می كند».
[1] هود: 81.
[2] يوسف: 87.
[3] (واستمع يوم ينادي المناد من مكان قريب)، سوره ق، آيه 41. در روايتي امام صادق (عليه السلام)مي فرمايد: اين صيحه از آسمان است و در آن منادي به اسم قائم و پدرش ندا مي دهد و نجات انسان ها را بشارت دارد. روايات ديگري در منتخب الاثر، باب الرابع، ص553 يافت مي شود.
[4] در اين خطبه حضرت اشاره به شروع جنگ در شام و فلسطين و درگيري در كوفه دارد، و روايات ديگر ادامه آن را در مدينه گزارش مي دهد.
[5] حاقه: 3.